Πριν πολλά- πολλά χρόνια, ψηλά στη μαγευτική Θράκη, ζούσε μία όμορφη κόρη, η Φυλλίς. Ήταν μία πολύ ήσυχη κοπέλα, σοβαρή και μετρημένη αν και κάπως απόμακρη. Οι γονείς της ήταν πολύ περήφανοι γι' αυτήν και κάθε μέρα έφταναν μηνύματα από βασιλόπουλα όλων των περιοχών της Ελλάδος που ζητούσαν το χέρι της.
Η Φυλλίδα απολάμβανε την ηρεμία της μακρυά απ' τον κόσμο. Μπορούσες να την εντοπίσεις σε απόκρημνους γκρεμούς, ή κρυμμένη ανάμεσα στα λουλουδοστολισμένα ξέφωτα του δάσους. Πουθενά όμως δεν ήταν τόσο ευτυχισμένη όσο δίπλα στη θάλασσα. Γνήσια εγγονή του Ποσειδώνα καθώς ήταν, είτε έπαιζε με τα κύμματα, είτε μπαινόβγαινε στις σπηλιές που εκτείνονταν στην ακτή είτε έφτιαχνε αυτοσχέδιους βωμούς όπου πρόσφερε θυσίες στον παππού της και άλλες θεότητες της θάλασσας που συχνά την επισκέπτονταν στην παραλία και μιλούσαν ή τραγουδούσαν.
Τόση ήταν η αγάπη που της είχαν τα θαλάσσια πλάσματα, που στην αυλή του παλατιού έλεγαν πως ο ίδιος ο Ποσειδώνας προστάτευε την Φυλλίδα και πως όταν ερχόταν η ώρα, ο ίδιος ο Θεός θα έβρισκε έναν γαμπρό αντάξιο για την πολυαγαπημένη του εγγονή.
Μια μέρα, κι ενώ η Φυλλίς μάζευε κοχύλια στην παραλία, είδε να πλησιάζει ένα πλοίο. Μισοκρυμμένη καθώς ήταν ανάμεσα ανάμεσα σε τζιτζιφιές και αλμυρίκια, παρακολούθησε τους άνδρες να αποβιβάζονται στην ακτή. Στο πλοίο τους αναγνώρισε τη σημαία του Θησέα, παλιού φίλου του πατέρα της και μεγάλου ήρωα των Αθηνών. Παρ' όλα αυτά παρέμεινε στη θέση της και δεν εγκατέλειψε την κρυψώνα της παρά μόνο όταν κι ο τελευταίος άνδρας εξαφανίστηκε από μπροστά της.
Φτάνοντας στο παλάτι, είχε στηθεί μεγάλη γιορτή. Ο κόσμος επευφημούσε, καθώς τα νέα της νίκης του Τρωικού πολέμου έκαναν τον γύρο του βασιλείου. Τότε η Φυλλίδα, τον είδε. Έναν πανέμορφο νέο βγαλμένο μέσα από τις ιστορίες που ψιθύριζαν οι Νηρηίδες στην κούνια της όταν ήταν μικρή. Ο νέος, ο Δημοφώντας, γιος του Θησέα, της χαμογέλασε και τότε η Φυλλίς κατάλαβε πως τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο.
Από εκείνη την ημέρα και μετά, οι δύο νέοι ήταν αχώριστοι. Η Φυλλίς του έδειξε όλα τα αγαπημένα της μέρη όπου κάθονταν και συζητούσαν για ώρες ολόκληρες για το πώς ο Πολυμήχανος Οδυσσέας κατάφερε να ξεγελάσει τους Τρώες με τον Δούρειο Ίππο, ή το πόσο άδικα χάθηκαν ο Πάτροκλος και ο Αχιλλέας, ενώ η τύχη του Οδυσσέα αγνοούταν ακόμη.
Με αυτά και με όλα εκείνα, άρχισαν να γνωρίζονται και δεν άργησαν να ζητήσουν την άδεια από τον βασιλιά Σίθωνα, να παντρευτούν. Ο βασιλιάς βλέποντας την ευτυχία στα μάτια της κόρης του, δεν άργησε να δώσει τη συγκατάθεσή του και ο γάμος ήταν πλέον γεγονός.
Οι μοίρες όμως δεν ήταν με το μέρος των δύο νέων, καθώς λίγο πριν τον γάμο τoυς, έφτασε μήνυμα από την Αθήνα πως ο Θησέας χρειαζόταν άμεσα τον γιο του στο παλάτι. Η Φυλλίς δεν επέμεινε να τον κρατήσει, παρά τον άφησε να επιστρέψει ζητώντας του μονάχα να μην την ξεχάσει. Ο νέος ορκίστηκε ότι θα γυρνούσε πίσω στη Θράκη ώστε να παντρευτούν, και με αυτή την υπόσχεση την άφησε.
Τα χρόνια όμως περνούσαν κι ο Δημοφώντας δεν γυρνούσε. Κανείς δεν ήξερε τι απέγινε και όλοι στο παλάτι είχαν αρχίσει να λυπούνται την άμοιρη Φυλλίδα για το κακό που την βρήκε. Εκείνη, πλέον σπάνια γυρνούσε στο παλάτι, παρά καθόταν στην ακτή κάθε μέρα και κάθε νύχτα περιμένοντας την επιστροφή του αγαπημένου της. Κανείς δεν μπορούσε να τη συνεφέρει και κανείς δεν μπορούσε να την ξεκολλήσει από την ακτή ενώ κάθε μέρα μαράζωνε όλο και περισσότερο.
Ο Ποσεδώνας, που γνώριζε το δράμα της, τη λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε σε δέντρο. Ένα ξερό και μαραμένο κομμάτι ξύλου που στεκόταν στην ακτή και θα περίμενε παντοτινά την επιστροφή του επιπόλαιου Δημοφώντα.
Στο μεταξύ, τα πράγματα στην Αθήνα δεν ήταν καθόλου εύκολα. Ο Δημοφώντας δεν προλάβαινε να πάρει ανάσα. Το πώς περνούσε ο καιρός δεν μπορούσε να το καταλάβει. Ένα βράδυ, καθώς έπεφτε εξουθενωμένος στο κρεββάτι του, είδε στον ύπνο του την πολυαγαπημένη του Φυλλίδα να σκίζεται στη μέση από έναν κεραυνό, Ξύπνησε κατατρομαγμένος και μέσα στην άγρια νύχτα, μάζεψε το πλήρωμά του και ξεκίνησε για τη Θράκη να τη βρει.
Φτάνοντας, τον μήνα Γενάρη, βρήκε όλο το βασίλειο σε πένθος και έντρομος έτρεξε στο παλάτι για να βρει τον βασιλιά Σίθωνα ώστε να μάθει τι συμβαίνει. Ούτε που πρόσεξε το ξερό κομμάτι ξύλου που στεκόταν στην ακτή. Η υποδοχή του ήταν εντελώς διαφορετική απ' την προηγούμενη φορά που είχε βρεθεί στη Θράκη. Τώρα όλοι τον κοιτούσαν εχθρικά σαν να τον κατηγορούσαν για κάτι ενώ εκείνος ήθελε απλά να δει την Φυλλίδα και να τον διαβεβαιώσει πως είναι καλά και όλα αυτά ήταν απλοί φόβοι και εφιάλτες του. Εφιάλτες που έγιναν πραγματικότητα όταν μίλησε με τον πατέρα της.
"Εσύ σκότωσες το παιδί μου", του είπε ο Σίθωνας. Με τα πολλά, του εξήγησαν τι έγινε και έντρομος ο νέος κατέβηκε τρέχοντας μέχρι την ακτή για να αντικρύσει την αγαπημένη του. Μόλις είδε το ξερό αυτό δέντρο, το αγκάλιασε με όλη του την ψυχή ενώ δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του και της ζητούσε να τον συγχωρήσει. Παρακαλούσε τους θεούς να τη φέρουν πίσω, να κάνουν εκείνον δέντρο και να μείνει η Φυλλίδα ζωντανή. Τότε σαν από θαύμα, το δέντρο ζεστάθηκε, ίσιωσε και γέμισε λευκούς ανθούς. Η ψυχή της Φυλλίδας ήξερε πια πως ο αγαπημένος της είχε γυρίσει πίσω.
Οι θεοί δεν ξαναέκαναν άνθρωπο την Φυλλίδα, παρά παρέμεινε στην Ελλάδα ως το δέντρο που συμβολίζει την αιώνια ελπίδα, τη γνωστή σ' εμάς σήμερα ως Αμυγδαλιά, που ανθίζει κάθε χειμώνα στη μνήμη του αγαπημένου της Δημοφώντα που τελικά, έστω και μετά από τόσα χρόνια αψήφησε τον θάνατο και γύρισε σ' εκείνη.
Σημείωση: Δεν έχω βρει πολλές αναφορές για την Φυλλίδα πέρα από ορισμένες σελίδες ανθοπωλείων και την wikipedia οπότε συνέθεσα μία ιστορία που κρατούσε τις βασικές αρχές του μύθου, διανθισμένη όμως με δική μου φαντασία.
Η Φυλλίδα απολάμβανε την ηρεμία της μακρυά απ' τον κόσμο. Μπορούσες να την εντοπίσεις σε απόκρημνους γκρεμούς, ή κρυμμένη ανάμεσα στα λουλουδοστολισμένα ξέφωτα του δάσους. Πουθενά όμως δεν ήταν τόσο ευτυχισμένη όσο δίπλα στη θάλασσα. Γνήσια εγγονή του Ποσειδώνα καθώς ήταν, είτε έπαιζε με τα κύμματα, είτε μπαινόβγαινε στις σπηλιές που εκτείνονταν στην ακτή είτε έφτιαχνε αυτοσχέδιους βωμούς όπου πρόσφερε θυσίες στον παππού της και άλλες θεότητες της θάλασσας που συχνά την επισκέπτονταν στην παραλία και μιλούσαν ή τραγουδούσαν.
Τόση ήταν η αγάπη που της είχαν τα θαλάσσια πλάσματα, που στην αυλή του παλατιού έλεγαν πως ο ίδιος ο Ποσειδώνας προστάτευε την Φυλλίδα και πως όταν ερχόταν η ώρα, ο ίδιος ο Θεός θα έβρισκε έναν γαμπρό αντάξιο για την πολυαγαπημένη του εγγονή.
Μια μέρα, κι ενώ η Φυλλίς μάζευε κοχύλια στην παραλία, είδε να πλησιάζει ένα πλοίο. Μισοκρυμμένη καθώς ήταν ανάμεσα ανάμεσα σε τζιτζιφιές και αλμυρίκια, παρακολούθησε τους άνδρες να αποβιβάζονται στην ακτή. Στο πλοίο τους αναγνώρισε τη σημαία του Θησέα, παλιού φίλου του πατέρα της και μεγάλου ήρωα των Αθηνών. Παρ' όλα αυτά παρέμεινε στη θέση της και δεν εγκατέλειψε την κρυψώνα της παρά μόνο όταν κι ο τελευταίος άνδρας εξαφανίστηκε από μπροστά της.
Φτάνοντας στο παλάτι, είχε στηθεί μεγάλη γιορτή. Ο κόσμος επευφημούσε, καθώς τα νέα της νίκης του Τρωικού πολέμου έκαναν τον γύρο του βασιλείου. Τότε η Φυλλίδα, τον είδε. Έναν πανέμορφο νέο βγαλμένο μέσα από τις ιστορίες που ψιθύριζαν οι Νηρηίδες στην κούνια της όταν ήταν μικρή. Ο νέος, ο Δημοφώντας, γιος του Θησέα, της χαμογέλασε και τότε η Φυλλίς κατάλαβε πως τίποτα δεν θα ήταν πια το ίδιο.
Από εκείνη την ημέρα και μετά, οι δύο νέοι ήταν αχώριστοι. Η Φυλλίς του έδειξε όλα τα αγαπημένα της μέρη όπου κάθονταν και συζητούσαν για ώρες ολόκληρες για το πώς ο Πολυμήχανος Οδυσσέας κατάφερε να ξεγελάσει τους Τρώες με τον Δούρειο Ίππο, ή το πόσο άδικα χάθηκαν ο Πάτροκλος και ο Αχιλλέας, ενώ η τύχη του Οδυσσέα αγνοούταν ακόμη.
Με αυτά και με όλα εκείνα, άρχισαν να γνωρίζονται και δεν άργησαν να ζητήσουν την άδεια από τον βασιλιά Σίθωνα, να παντρευτούν. Ο βασιλιάς βλέποντας την ευτυχία στα μάτια της κόρης του, δεν άργησε να δώσει τη συγκατάθεσή του και ο γάμος ήταν πλέον γεγονός.
Οι μοίρες όμως δεν ήταν με το μέρος των δύο νέων, καθώς λίγο πριν τον γάμο τoυς, έφτασε μήνυμα από την Αθήνα πως ο Θησέας χρειαζόταν άμεσα τον γιο του στο παλάτι. Η Φυλλίς δεν επέμεινε να τον κρατήσει, παρά τον άφησε να επιστρέψει ζητώντας του μονάχα να μην την ξεχάσει. Ο νέος ορκίστηκε ότι θα γυρνούσε πίσω στη Θράκη ώστε να παντρευτούν, και με αυτή την υπόσχεση την άφησε.
Τα χρόνια όμως περνούσαν κι ο Δημοφώντας δεν γυρνούσε. Κανείς δεν ήξερε τι απέγινε και όλοι στο παλάτι είχαν αρχίσει να λυπούνται την άμοιρη Φυλλίδα για το κακό που την βρήκε. Εκείνη, πλέον σπάνια γυρνούσε στο παλάτι, παρά καθόταν στην ακτή κάθε μέρα και κάθε νύχτα περιμένοντας την επιστροφή του αγαπημένου της. Κανείς δεν μπορούσε να τη συνεφέρει και κανείς δεν μπορούσε να την ξεκολλήσει από την ακτή ενώ κάθε μέρα μαράζωνε όλο και περισσότερο.
Ο Ποσεδώνας, που γνώριζε το δράμα της, τη λυπήθηκε και τη μεταμόρφωσε σε δέντρο. Ένα ξερό και μαραμένο κομμάτι ξύλου που στεκόταν στην ακτή και θα περίμενε παντοτινά την επιστροφή του επιπόλαιου Δημοφώντα.
Στο μεταξύ, τα πράγματα στην Αθήνα δεν ήταν καθόλου εύκολα. Ο Δημοφώντας δεν προλάβαινε να πάρει ανάσα. Το πώς περνούσε ο καιρός δεν μπορούσε να το καταλάβει. Ένα βράδυ, καθώς έπεφτε εξουθενωμένος στο κρεββάτι του, είδε στον ύπνο του την πολυαγαπημένη του Φυλλίδα να σκίζεται στη μέση από έναν κεραυνό, Ξύπνησε κατατρομαγμένος και μέσα στην άγρια νύχτα, μάζεψε το πλήρωμά του και ξεκίνησε για τη Θράκη να τη βρει.
Φτάνοντας, τον μήνα Γενάρη, βρήκε όλο το βασίλειο σε πένθος και έντρομος έτρεξε στο παλάτι για να βρει τον βασιλιά Σίθωνα ώστε να μάθει τι συμβαίνει. Ούτε που πρόσεξε το ξερό κομμάτι ξύλου που στεκόταν στην ακτή. Η υποδοχή του ήταν εντελώς διαφορετική απ' την προηγούμενη φορά που είχε βρεθεί στη Θράκη. Τώρα όλοι τον κοιτούσαν εχθρικά σαν να τον κατηγορούσαν για κάτι ενώ εκείνος ήθελε απλά να δει την Φυλλίδα και να τον διαβεβαιώσει πως είναι καλά και όλα αυτά ήταν απλοί φόβοι και εφιάλτες του. Εφιάλτες που έγιναν πραγματικότητα όταν μίλησε με τον πατέρα της.
"Εσύ σκότωσες το παιδί μου", του είπε ο Σίθωνας. Με τα πολλά, του εξήγησαν τι έγινε και έντρομος ο νέος κατέβηκε τρέχοντας μέχρι την ακτή για να αντικρύσει την αγαπημένη του. Μόλις είδε το ξερό αυτό δέντρο, το αγκάλιασε με όλη του την ψυχή ενώ δάκρυα έτρεχαν από τα μάτια του και της ζητούσε να τον συγχωρήσει. Παρακαλούσε τους θεούς να τη φέρουν πίσω, να κάνουν εκείνον δέντρο και να μείνει η Φυλλίδα ζωντανή. Τότε σαν από θαύμα, το δέντρο ζεστάθηκε, ίσιωσε και γέμισε λευκούς ανθούς. Η ψυχή της Φυλλίδας ήξερε πια πως ο αγαπημένος της είχε γυρίσει πίσω.
Οι θεοί δεν ξαναέκαναν άνθρωπο την Φυλλίδα, παρά παρέμεινε στην Ελλάδα ως το δέντρο που συμβολίζει την αιώνια ελπίδα, τη γνωστή σ' εμάς σήμερα ως Αμυγδαλιά, που ανθίζει κάθε χειμώνα στη μνήμη του αγαπημένου της Δημοφώντα που τελικά, έστω και μετά από τόσα χρόνια αψήφησε τον θάνατο και γύρισε σ' εκείνη.
Σημείωση: Δεν έχω βρει πολλές αναφορές για την Φυλλίδα πέρα από ορισμένες σελίδες ανθοπωλείων και την wikipedia οπότε συνέθεσα μία ιστορία που κρατούσε τις βασικές αρχές του μύθου, διανθισμένη όμως με δική μου φαντασία.
